ชีวิตมุนษย์เงินเดือนผ่านไป 5 เดือน ครึ่ง

หลังจากเวิ่นเว้อมาตั้งแต่เดือน เมษาปีที่แล้วจนมาได้งานในเดือนธันวาปีที่ผ่านมา

ตอนนี้ก็ล่วงเลยเวลามา 5 เดือนแล้วจากเด็กทดลองงานก็เป็นพนักงานเต็มตัว

ผ่านงานรับปริญญาในช่วงเดือน กุมภาพันธ์ จนเกิดโควิด 19 ระบาดหนัก

เราก็ยังอยู่รอดปลอดภัย หลายคนได้ผลกระทบ ครอบครัวเราก็เช่นกัน

ธุรกิจของพ่อเป็นธุรกิจการท่องเที่ยวรายได้ 0 มาหลายเดือน

เรากับน้องกลับกลายเป็นคนที่มีรายได้ซะอย่างงั้น

เลยได้ช่วยจ่ายค่าใช้ได้ต่างๆเพื่อแบ่งเบาภาระที่บ้าน

จากงานที่อยากจะลาออก ก็กลับกลายเป็นต้องอยู่กับมัน

จากกลับบ้าน 17.30 กลายเป็น 19.00 บ้าง 19.30 บ้าง ซะอย่างงั้น

ไม่มีค่าล่วงเวลา ยังไงก็ต้องทำ เงงินเดือนก็เท่าเดิม ก็ทนๆทำไป

มองกลับไปก็ยังดีกว่าตอนไม่มีงานทำ จนดีขึ้น

บางครั้งก็ท้อ และให้กำลังตัวเองจนเกิดพลังด้านลบในตัวเองซะอย่างงั้น

เวลาวันหยุกก็รู้สึกว่าผ่านไปอย่างนวดเร็วมาก

เมื่อไหร่เราจะแข็งแกร่งกว่านี้นะ ตอนนี้ท้อ แต่ไม่อยากถอย

แต่นี่ก็ต้องทำเพื่อเป้าหมายของตัวเอง จะต้องพาคนที่บ้านไปเที่ยวให้ได้

ขอให้ตัวเองอย่าเพิ่งท้อ ก้พอนะ